What is Fine Art?

Have you ever wondered what the term “Fine Art” really means? While contemporary semantics may differ, read on to discover the historical origin of this phrase.

The notion “art for art’s sake” arose at the turn of the 19th century, when artists grew increasingly more inclined to use art as a freedom of expression, rather than to document and represent historical and cultural events. Complementing this notion, the term “fine art” was used to differentiate works by artists who were the sole agent of creative expression from works that were created by commission, or objects with utilitarian functions that fall into the category of craft or decorative art.

Historically, fine art encompassed painting, sculpture, architecture, music, and poetry. Especially concerning painting and sculpture, works considered to be fine art are created primarily for aesthetics and from the innate desire for artistic expression. Some of the most famous and prominent works of art – “The Statue of David” by Michelangelo, “Mona Lisa” by Leonardo da Vinci, “Portrait of Adele Bloch-Bauer” by Gustav Klimt – are not technically considered to be fine art, as they are all commissioned works by patrons.

Stemming from the rise of Romanticism, a 19th century art movement focusing on beauty and the sublime rather than classical structures of the past, artists and artworks sought to detach themselves from creating utilitarian works. One of the first artworks considered to be fine art is “Nocturne in Black and Gold: The Falling Rocket” by American artist James Abbott McNeil Whistler, who used color and mood to convey abstraction of the scene, a practice not widely accepted in art circles at the time.

With the advent of modernism, fine art became less about aesthetics and a marker for refined taste, and shifted focus to challenging broader notions of art. Amidst this shift, the avant-garde movement also emerged, which prioritized concept and intellectual purpose over aesthetics. Modern works such as “The Fountain” by Marcel Duchamp and “Starry Night” by Vincent van Gogh are in accordance with the definition of fine art as they express the true intentions of the artists without restriction placed by a patron.

Today, the definition of fine art has expanded to include several more categories such as film, photography, conceptual art, and printmaking.

 

Text drained by saatchiart

Galleria Borghese Art Gallery

The Galleria Borghese in Rome is an art gallery housed in the former Villa Borghese Pinciana. Includes twenty rooms across two floors.

The main floor is mostly devoted to classical antiquities of the 1st–3rd centuries AD (including a famous 320–30 AD mosaic of gladiators found on the Borghese estate at Torrenova, on the Via Casilina outside Rome, in 1834), and classical and neo-classical sculpture such as the Venus Victrix. Its decorative scheme includes a trompe l’oeil ceiling fresco in the first room, or Salone, by the Sicilian artist Mariano Rossi makes such good use of foreshortening that it appears almost three-dimensional.

The Galleria Borghese houses a substantial part of the Borghese collection of paintings, sculpture and antiquities, begun by Cardinal Scipione Borghese, the nephew of Pope Paul V (reign 1605–1621). The Villa was built by the architect Flaminio Ponzio, developing sketches by Scipione Borghese himself, who used it as a villa suburbana, a party villa at the edge of Rome.

Scipione Borghese was an early patron of Bernini and an avid collector of works by Caravaggio, who is well represented in the collection by his Boy with a Basket of Fruit, St Jerome Writing, Sick Bacchus and others. Other paintings of note include Titian’s Sacred and Profane Love, Raphael’s Entombment of Christ and works by Peter Paul Rubens and Federico Barocci.

A brief guide to Yayoi Kusama’s art and life

Yayoi Kusama throughout her career has worked with a variety of media. She travelled the world and influenced Andy Warhool and Claes Oldenburg.Although largely forgotten after departing the New York art scene in the early 1970s, Kusama is now acknowledged as one of the most important living artists to come out of Japan, and an important voice of the avant-garde.

Kusama’s work is based on conceptual art and shows some attributes of feminism, minimalism, surrealism, Art Brut, pop art, and abstract expressionism, and is infused with autobiographical, psychological, and sexual content. Kusama is also a published novelist and poet and has created notable work in film and fashion design. Major retrospectives of her work have been held at the Museum of Modern Art in 1998, the Whitney Museum in 2012, and Tate Modern in 2012. In 2006, she received a Women’s Caucus for Art Lifetime Achievement Award. In 2008, Christie’s New York sold a work by her for $5.1 million, then a record for a living female artist. In 2015 Artsy named her one of the Top 10 Living Artists of 2015.

 

Portrait of Yayoi Kusama in her room in her parents home in Matsumoto

 

Yayoi Kusama has coped with severe psychological difficulties since she was a young child and even according to her own admission it is believed that her art is primarily inspired by the state of her mental health. Abused by her mother during her childhood, she began suffering from intense audio-visual hallucinations which have continued throughout her lifetime. After living in New York for much of her adult life, Kusama returned to Japan in 1973. In 1977 she was committed to a psychiatric hospital and has been living there ever since. Although it is believed she entered voluntarily she has stated in multiple interviews that this was not the case. She is allowed to work on her art at a studio across the street and writes novels in her room at the hospital at night.

According to an interview with Kusama, art is both type of release as well as a kind of treatment for her psychological problems. She often worked for days when feeling pushed to complete a series, such as she did in the 1950s when producing her Infinity Nets huge canvases filled completely with minute circles, forming magnificent nets resulting in the viewer having the sense of being overwhelmed by the vision. When working on them it was not unusual for Kusama to go for days without food or sleep and she has referred to this as a type of “self-obliteration”. When she feels mentally stable enough to tolerate interviews she is candid about her condition and has admitted her visual hallucinations and fear of sexual relationships have caused her to completely cover objects, images and even people in dots and phallic representations. In a 1999 interview with BOMB Artists in Conversation, Kusama stated:

“My art originates from hallucinations only I can see. I translate the hallucinations and obsessional images that plague me into sculptures and paintings. All my works in pastels are the products of obsessional neurosis and are therefore inextricably connected to my disease. I create pieces even when I don’t see hallucinations, though. By translating hallucinations and fear of hallucinations into paintings, I have been trying to cure my disease.”

Kusama’s family

Kusama in an event

Kusama in her studio

Early works

One thousand boats show

Early body works

Kusama in “Aggregation”

We sensed the exhibition Embodied by Angelina Demosthenous

Angelina Demosthenous in her first solo exhibition named “Embodied” which is a collection of artistic photographs with the dancer Demmie Da Costa. The artist lives and works in Limassol and she is into advertising photography.

Η Αγγελίνα Δημοσθένους, πραγματοποίησε την πρώτη της ατομική έκθεση φωτογραφίας με τίτλο ”Embodied” το οποίο είναι μια σειρά από καλλιτεχνικές  φωτογραφίες σε συνεργασία με την χορεύτρια Demmie Da Costa.  Η καλλιτέχνης ζει και εργάζεται στη Λεμεσό και ασχολείται κυρίως με την εμπορική και την διαφημιστική φωτογραφία.

How the idea came up for you first solo exhibition?

It came when I finish the photo shoot with the dancer. We were happy with the results and we decide to present it as a complete work. Of course a lot of artists and friends were excited about it, which gave me extra motivation.

Πως πήρες την απόφαση να προχωρήσεις στην πρώτη ατομική έκθεση σου;

”Η απόφαση ήρθε αφού ολοκλήρωσα την φωτογράφιση με την χορεύτρια. Ήμασταν και οι 2 ικανοποιημένες από το αποτέλεσμα της προσπάθειας μας έτσι αποφάσισα ότι ήθελα να το παρουσιάσω σαν μια ολοκληρωμένη δουλειά. Υπήρχε βέβαια και η παρότρυνση από φίλους καλλιτέχνες η οποίοι είχαν ενθουσιαστεί με τις φωτογραφίες.”

So what is “Empodied” exactly?

Embodied is a collection of photographs which represent a performance based on the improvisation by the dancer Demmie Da Costa. The main theme is the body and the wild forest. The body represents the spirit and the soul, and the forest our inner world. The body moves around the forest and explores its inner world.

Εξήγησε μας τι ακριβώς είναι το Embodied;

”Το “embodied” είναι σειρά φωτογραφιών που παρουσιάζουν ένα performance βασισμένο στον αυτοσχεδιασμό που έγινε σε συνεργασία με την χορεύτρια Demmie Da Costa. Με κεντρικό θέμα το σώμα και το άγριο δάσος, έχει συμβολικό χαρακτήρα… το μεν σώμα συμβολίζει το πνεύμα, την ψυχή το δε δάσος συμβολίζει τον εσωτερικό μας κόσμο. Έτσι το σώμα που κινείται μέσα στον χώρο του δάσους είναι σαν να εξερευνά τον εσωτερικό του κόσμο.”

How people perceived your work?

People were positive about it. It gives me courage to continue to my next one. It was really important and interesting for me when we discussed with the guests about my work.

Ποια σχόλια πήρες από το κόσμο;

”Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν γενικά πολύ θετική!! Άκουσα παρά πολύ καλά σχόλια για αυτή την δουλειά μου και αυτό μου δίνει θάρρος να προχωρήσω και με τα επόμενα μου προτζεκτ. Γενικά το πιο σημαντικό πιστεύω-και εξαιρετικά ενδιαφέρων- είναι η συζήτηση που γίνεται με το κοινό και τον καλλιτέχνη.”

*Interview and photographs by Raphaella

Igor Mudrov draws romantic figures in the rain

Mudrov’s paintings can be described by the term of “Conceptual Romanticism”. With his brush, Igor Mudrov painted an intriguing and unique page in modern-day visual arts. His work creates captivating accents in many contemporary interiors, enriching them with rhythm and stimulus for philosophical meditation.

Κύπριοι καλλιτέχνες που έχουν αφήσει το στίγμα τους

Ο Στέλιος Βότσης, ο Αδαμάντιος Διαμαντής και ο Φρίξος Μιχαηλίδης είναι 3 από τους σπουδαιότερους κύπριους καλλιτέχνες που άφησαν ιστορία. Τα έργα τους έγιναν διάσημα και θαυμαστά από πολλές γενναίες ανθρώπων.

Ο Στέλιος Βότσης γεννήθηκε το 1929 και Σπούδασε στο Saint Martin’s School of Art, στο Sir John Cass College of Art και ζωγραφική στη Royal Academy στο Λονδίνο. Το 1955 αποφοίτησε από το Slade School of Art του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Ο Στέλιος Βότσης ήταν εκπρόσωπος της γενιάς των Κύπριων καλλιτεχνών που εμφανίστηκαν την περίοδο της ανακήρυξη της Ανεξαρτησίας, μέσω του έργου του προσανατόλισε την κυπριακής τέχνη στα διδάγματα και τις κατακτήσεις του παγκόσμιου εικαστικού γίγνεσθαι και την αναπόφευκτη ρήξη της με τις τότε αξίες. Επίσης, ίδρυσε το Επιμελητήριο Καλών Τεχνών Κύπρου και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πορεία και στην ανέλιξη της Κυπριακής Τέχνη, του οποίου υπήρξε επί σειρά ετών πρόεδρος, πάλεψε για την ευαισθητοποίηση της ευρύτερης κοινωνίας ως προς την αξία της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Ο Στέλιος Βότσης ανήκε στην κατηγορία των καλλιτεχνών που χρησιμοποιούν πολλές μορφές έκφρασης και η τέχνη ήταν η αφηρημένη . Στα μέσα του 20ου αιώνα, εγκατέλειψε τη φιγούρα, επηρεασμένη από τη σχολή του Γιούστον Ρόουντ, και υιοθέτησε το νέο κίνημα με ενθουσιασμό. Με αποτέλεσμα να δημιουργήσει τα πιο εμπνευσμένα έργα αφηρημένης τέχνης. Ο Βότσης έδωσε κατανοητές λύσεις σε περίπλοκα προβλήματα όπως ένας λαϊκός ζωγράφος.

Τα έργα του, είναι προσιτά σε όλους, από τον πιο αμόρφωτο γεωργό μέχρι τον πολυμαθή καθηγητή πανεπιστημίου. Εκτός από το διηγηματικό στοιχείο, τα έργα του περιλαμβάνουν σύμβολα πνευματικού περιεχομένου σε γεωμετρικά σχήματα.  Οι εικόνες του Βότση είχαν το λυρικό αίσθημα λαϊκού τραγουδιού, όλα αυτά συνδέονται ρυθμικά με τα παραστατικά στοιχεία και η εικόνα διατηρεί την ενότητά της. Ο Βότσης ήταν άνθρωπος της εποχής του με πλούσιες εμπειρίες ζωής και γνώσης. Στις συνομιλίες του εκφραζόταν καθαρά και κατανοητά.

Ο Αδαμάντιος Διαμαντής ήταν Κύπριος ζωγράφος από τους σημαντικότερους Κύπριους καλλιτέχνες.

Θεωρείται ο πατέρας της Κυπριακής τέχνης αφού τα έργα του σήμερα υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές αλλά και στην Εθνική Πινακοθήκη της Λευκωσίας. Σπούδασε ζωγραφική στο Λονδίνο και ακολούθως έγινε καθηγητής τέχνης στο Παγκύπριο Γυμνάσιο Λευκωσίας από το 1926 έως το 1962. Ακόμη, ήταν μέλος της εταιρίας Κυπριακών σπουδών, συλλέκτης έργων λαϊκής τέχνης και ιδρυτής του μουσείου λαϊκής τέχνης Κύπρου του οποίου ήταν και πρώτος διευθυντής. Βραβεύτηκε το 1923 με το Α΄ βραβείο σχεδίου από το Royal College of Art του Λονδίνο. Επίσης τιμήθηκε το 1989 από το Πανεπιστήμιο Αθηνών αλλά και το 1993 με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών

Τα έργα του ήταν εμπνευσμένα κυρίως από τη φύση, σημαντικότερο έργο του θεωρείται ο πίνακας ”Ο κόσμος της Κύπρου”, που το ζωγράφισε ανάμεσα στο 1967 – 1972. Μετά το θάνατό του, ο γιος του δώρισε τη βιβλιοθήκη του, που περιλάμβανε 1.200 βιβλία, στο πανεπιστημίου Κύπρου.

Ο Φρίξος Μιχαηλίδης κατάγεται από την Κατωκοπία και διαμένει στη Λευκωσία, είναι Κύπριος συγγραφέας και εικονογράφος. Σπούδασε στη Σχολή Θετικών Επιστημών, στο τμήμα Χημείας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Αργότερα, αφού επέστρεψε στην Κύπρο ασχολήθηκε με τη Δημοτική και την Μέση Εκπαίδευση και εκεί άρχισε η σχέση του με την παιδική λογοτεχνία. Ακόμη, ασχολήθηκε με τον σχεδιασμό και την εικονογράφηση εκπαιδευτικού υλικού για την προσχολική και την πρώτη σχολική ηλικία.

Εικονογράφησε ένα μουσικό παραμύθι, που έγραψε ο ίδιος, ενώ έχει γράψει άρθρα για την παιδική λογοτεχνία και παρουσιάσεις βιβλίων σε περιοδικά και εφημερίδες. Το βιβλίο του Η Συμμαχία συμμετέχει στην ευρωπαϊκή έκθεση βιβλίου με τίτλο: Tour d’Europe en 27 livres d’images στην Διεθνή βιβλιοθήκη του Παρισιού, στη Γαλλία (BnF: Bibliotheque National France). Τα τελευταία χρόνια εικονογράφησε και επιμελήθηκε τα βιβλία και άλλων Κυπρίων συγγραφέων.

The Magic of Laura Owens’ Radical Paintings

Who? Laura Owens challenges the traditional codes of what a painting is and should be with her compelling, large-scale works. The artist, who is based in Los Angeles, retains a somewhat unpredictable practice that involves plucking and reappropriating critical references from art history. From the great waves of Hokusai to the swirling, looping gestures of Matisse, Owens’ practice eats it all up and churns it out as something entirely her own.

It was while studying at the Rhode Island School of Design during the early 1990s that she became focused on experimenting with abstraction, undeterred by the concerns of her professors, who collectively implied that the genre’s realms would be best left to her male peers. After receiving her MFA from CalArts, Owens went on to become one of the youngest artists ever to have a solo show at the Museum of Contemporary Art Los Angeles in 2003, at the tender age of 33 – her wry wit and ability to shape-shift between the figurative and the abstract securing her a place at the top table.

In 2013, inspired by her radical approach to the exhibition-making process, she co-founded a gallery called 356 S. Mission Road in L.A., alongside Gavin Brown and Wendy Yao of the bookshop and publishing outfit Oooga Booga Store. The space was inaugurated by a show of her own paintings and has since hosted exhibitions by creative luminaries such as Alex Katz and Larry Sultan.

What? Utilising a cacophony of colour, Owens’ works form a tapestry of tropes and techniques. Wavy gestural strokes of saturated shades bleed into areas of pared-back grids and lines. “She’s like a Dr. Frankenstein”, MoMA curator Laura Hoptman once said. “She takes bodies from other pieces of work and puts them together to create a whole new monster”. With a chaotic energy that bursts through the surface of the canvas, it’s undeniable that Owens has honed a unique brand of eclecticism. Each new painting offers her the chance to explore the expressive potential of the medium from scratch.

Unconfined by any one approach or theme, Owens’ paintings will often surface from an object or a moment she happens across in daily life. Be it a rudimentary stencil or a slice of text, a tennis racket or a teapot, the catalyst can present itself anywhere, and make its way back into the artwork in any number of ways. Sometimes this is presented as a subtle nuance, while at other times an item itself may be brazenly, physically affixed to the canvas.

Why? An extensive series of works from Owens’ vivid oeuvre are on display at Sadie Coles gallery in London’s Kingly Street until mid-December. “When you look at these objects, do you think they are looking at you? Don’t you think they are human too?”, she implores, in a pre-recorded voice message that accompanies the show. Long describing her paintings as porous, Owens hopes that the viewers’ experience of them will be a visceral, bodily one that falls far beyond the confines of the canvas. The exhibition comes soon after Owens’ nomination for the 2016 edition of the Hugo Boss Prize. The prestigious biennial award, which is administered by the Solomon R. Guggenheim Museum, is celebrating its 20th anniversary this year and continues to honour those who are redefining contemporary art as we know it.

text drained by anothermag.

Contemporary cubism art by Alan Fendrich

The contemporary cubism of Brazilian artist Alan Fendrich produces superb art. The artist’s loyalty to monochromatic palettes creates a stark visual statement filled with depth and boldness.

Ελβετοί καλλιτέχνες

Ζαν – Ζακ Πραντιέ:

Καταγόταν από την Ελβετία αλλά είχε και Γαλλική υπηκοότητα. Έζησε την περίοδο 1790 – 1852 και αποτελεί ένα από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του νεοκλασικισμού στη Γαλλία του πρώτου μισού του 19ου αιώνα.

Σε ηλικία 17 ετών μετακομίζει στο Παρίσι, όπου δύο χρόνια αργότερα θα αρχίσει τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών, σπουδάζοντας γλυπτική στο εργαστήριο του Φρεντερίκ Λεμό. Το ταλέντο δεν θα αργήσει να φανεί και το 1813 θα κερδίσει το Βραβείο της Ρώμης με το έργο του «Ο Νεοπτόλεμος εμποδίζοντας τον Φιλοκτήτη να χτυπήσει τον Οδυσσέα με τα βέλη του»

Από το 1820 και έπειτα θα αρχίσει να φιλοτεχνεί αρκετά δημόσια έργα στο Παρίσι όπως τις «Φήμες»  στην Αψίδα του Θριάμβου στην Πλατεία Ετουάλ του Παρισίου και τις δώδεκα «Νίκες» στο ταφικό μνημείο του Ναπολέοντα στο Μέγαρο των Απομάχων

Ρόμπερτ Τσιντ:

Ακόμη ένας Ελβετός καλλιτέχνης που θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους στο 19ο αιώνα. Έζησε στη Λουκέρνη την περίοδο του 1826 με 1909 όπου μεταξύ άλλων ανακηρύχθηκε και επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης τρία χρόνια πριν από το θάνατο του.

Μέντορας του, ο James Schwegler, ο οποίος τον δίδαξε σχέδιο και ζωγραφική στο εργαστήριο του. Το 1848 ο ζωγράφος Joseph Nidwaldner θα του κάνει μια τιμητική πρόταση. Να μετακόμιση στη Γενεύη για να αρχίσει να διδάσκει François Diday.

Δύο από τις σημαντικότερες δουλειές του ήταν «Η συγκομιδή” (1860) και οι ”Βελανιδιές” (1882)

Φρεντερίκ Μπουασονά:

Γαλλοελβετός φωτογράφος που έζησε την περίοδο 1858 – 1946 και σχετίζεται άμεσα με την Ελλάδα. Για περίπου 30 χρόνια φωτογράφιζε την Ελλάδα συμβάλλοντας με την τεχνική του στην ανάπτυξη της Ελληνικής φωτογραφίας κατά τον 20ο αιώνα.

Εκτός από την φωτογραφία ασχολείτο με την μουσική και ιδιαίτερα με τις καλές τέχνες. Ανέπτυξε τις γνώσεις του και τη δική του τεχνική επηρεασμένος από τον δάσκαλο του Κόλερ, που είχε καταγωγή από την Ουγγαρία.

Ήταν αυτός που επινόησε την ορθοχρωματική πλάκα, που έδινε βελτιωμένο φωτογραφικό αποτέλεσμα, καταφέρνοντας να φωτογραφίσει με τηλεφακό το Mont-Blanc. Η φωτογραφία αυτή κατάφερε να κάνει το γύρο του κόσμου από μέσα από αυτήν κατόρθωσε να διακρίνει το μπλε του ουρανού από το λευκό του χιονιού.

Το 1903 επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα μαζί με τον Ντανιέλ Μπο – Μποβί, πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης όπου θα αρχίσουν να φωτογραφίζουν διάφορα μέρη όπως η Πελοπόννησος, η Ανδρίτσαινα, η Αθήνα, η Ιθάκη, η Κρήτη και το Άγιο Όρος. Εκεί ήταν και το τελευταίο του ταξίδι στην Ελλάδα, το 1930. Το αρχείο του με τις φωτογραφίες της Ελλάδας, έτσι όπως τις απαθανάτισε φυλάσσονται στο Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης.

Βλέποντας την Αμμόχωστο από μια άλλη ματιά

Αναζητάμε πάντα κάτι το διαφορετικό, κάτι το οποίο θα ξεφεύγει από το συνηθισμένο και να μπορεί να μας εντυπωσιάσει. Αυτή η έκθεση λοιπόν είχε αυτό που ένα πλήθος ανθρώπων ζητάει. Πρόκειται για μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση, που όποιος είχε τη τύχη να την επισκεφθεί, κατάφερε να ζήσει μια μοναδική εμπειρία αφού για να μπορέσει κάποιος να δει τις φωτογραφίες θα έπρεπε να φοράει τα ειδικά γυαλιά.

Οι τρισδιάστατες εικόνες σε κάνουν να νιώθεις πιο κοντά στο αντικείμενο, τόσο κοντά που μερικές φορές φοβάσαι μην σε χτυπήσει! Συνομιλώντας με τον εμπνευστή της έκθεσης, Τάσο Δημητριάδη, μας εξηγεί πως παρόλο που δεν είναι από την Αμμόχωστο δηλώνει ”ερωτευμένος” με την πόλη. Η επίσκεψη του στο κατεχόμενο μέρος της πόλης, πριν από πολλά χρόνια τον έκανε να μαγευτεί και να θέλει συνεχώς να βρίσκεται εκεί.

Με το πέρασμα των χρόνων αποφάσισε και όταν ποια η τεχνολογία αναπτύχθηκε για τα καλά αποφάσισε να προχωρήσει σε αυτή την έκθεση. Όπως μας αναφέρει η λατρεία του για την τεχνολογία και η αγάπη του για την Αμμόχωστο, ήταν αρκετά για να κάνει αυτό το βήμα.

Και πόσος χρόνος σου πήρε για να ολοκληρώσεις την έκθεση;

”Αρκετός, απλά να σου αναφέρω για να μπορέσω να τελειώσω τη φωτογράφιση χρειάστηκε για τέσσερις ημέρες να πηγαινοέρχομαι στην Αμμόχωστο”.

Το εγχείρημα του αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο, αφού πέραν του κόστους που είχε για τις προετοιμασίες και την επιλογή των φωτογραφιών, η λήψη τους ήταν τέτοια που για κάθε τι που απεικονίζεται θα έπρεπε να τραβηχτεί από όσες περισσότερες γωνίες γινόταν.

Έτσι μετά από πολύ κόπο και μεράκι, ο Τάσος Δημητριάδης κατάφερε να φέρει την εις πέρας την αποστολή που είχε και να παρουσιάσει στο κοινό αυτή την μοναδική έκθεση.

* Φωτογραφίες /  Γιώργος Χριστοφόρου