Lesson of the day: Famous paintings

Lesson of the day: How much do you know about these art pieces?

Mona Lisa:

Mona Lisa is a painting by the Italian Renaissance artist Leonardo Da Vinci, which has been described as “the best known, the most visited, the most written about, the most sung about, the most parodied work of art in the world”.

The painting is a portrait of Lisa Gherardini, the wife of Francesco del Giocondo, and is in oil on a white Lombardy poplar panel, and is believed to have been painted between 1503 and 1506. Leonardo may have continued working on it as late as 1517. It was acquired by King Francis I of France and is now the property of the French Republic, on permanent display at the Louvre Museum in Paris since 1797.

The subject’s expression, which is frequently described as enigmatic, the monumentality of the composition, the subtle modelling of forms, and the atmospheric illusionism were novel qualities that have contributed to the continuing fascination and study of the work.

The Scream:

The Scream is the popular name given to each of four versions of a composition, created as both paintings and pastels, by the Expressionist artist Edvard Munch between 1893 and 1910. The German title Munch gave these works is Der Schrei der Natur (The Scream of Nature). The works show a figure with an agonized expression against a landscape with a tumultuous orange sky. Arthur Lubow has described The Scream as “an icon of modern art, a Mona Lisa for our time.”

Edvard Munch created the four versions in various media. The National Gallery, Oslo, holds one of two painted versions (1893, shown here). The Munch Museum holds the other painted version (1910, see gallery, below) and a pastel version from 1893. These three versions have not traveled for years.

The fourth version (pastel, 1895) was sold for $119,922,600 at Sotheby’s Impressionist and Modern Art auction on 2 May 2012 to financier Leon Black, the fourth highest nominal price paid for a painting at auction.[5] The painting was on display in the Museum of Modern Art in New York from October 2012 to April 2013.

Also in 1895, Munch created a lithograph stone of the image. Of the lithograph prints produced by Munch, several examples survive.[6] Only approximately four dozen prints were made before the original stone was resurfaced by the printer in Munch’s absence.

The Scream has been the target of several high-profile art thefts. In 1994, the version in the National Gallery was stolen. It was recovered several months later. In 2004, both The Scream and Madonna were stolen from the Munch Museum, and were both recovered two years later.

The Creation of Adam:

The Creation of Adam is a fresco painting by Michelangelo, which forms part of the Sistine Chapel’s ceiling, painted c. 1508–1512. It illustrates the Biblical creation narrative from the Book of Genesis in which God breathes life into Adam, the first man. The fresco is part of a complex iconographic scheme and is chronologically the fourth in the series of panels depicting episodes from Genesis.

The image of the near-touching hands of God and Adam has become iconic of humanity. The painting has been reproduced in countless imitations and parodies. Leonardo da Vinci’s The Last Supper and Michelangelo’s Creation of Adam are the most replicated religious paintings of all time.

Whistler’s Mother:

The Whistler’s Mother is a painting in oils on canvas created by the American-born painter James McNeill Whistler in 1871. The subject of the painting is Whistler’s mother, Anna McNeill Whistler. The painting is 56.81 by 63.94 inches (144.3 cm × 162.4 cm), displayed in a frame of Whistler’s own design. It is exhibited in and held by the Musée d’Orsay in Paris, having been bought by the French state in 1891. It is one of the most famous works by an American artist outside the United States. It has been variously described as an American icon and a Victorian Mona Lisa.

Baroque: Tο «ανώμαλο μαργαριτάρι» του 17ου αιώνα

*English below

Δεν είναι εύκολο να σταθείς μπροστά σε έναν πίνακα Μπαρόκ, χωρίς να νιώσεις μικρά ρίγη να σε διαπερνούν βραδέως. Οι έντονες αντιθέσεις φωτός-σκιάς, οι απότομες κινήσεις των μορφών που προκαλούν συσπάσεις, οι πολύπλοκοι διαπλεκόμενοι όγκοι και η μεγαλειότητα των μορφών, διεγείρουν τα νευραλγικά εκείνα σημεία της νόησης και της συναίσθησης, που τις περισσότερες φορές αποφεύγουμε να επικαλεστούμε. Πολύ περισσότερο, προκαλεί η θεματολογία, που ξεχειλίζει από αφηνιασμένα συναισθήματα, μονίμως υπερβολικά. Το δράμα, η έντονη θεατρικότητα, ο ψευδαισθητισμός είναι λίγα από μία πλειάδα έντονων χαρακτηριστικών, που δικαίως το κατέστησαν ένα από τα πιο ιδιόρρυθμα καλλιτεχνικά ρεύματα. Οι καλλιτέχνες του 17^ου αιώνα, στόχευαν στη συγκινησιακή επιφόρτιση του πνεύματος, μέσω ενός σχετικά «ευανάγνωστου» πίνακα. Και το κατάφεραν, δημιουργώντας στον θεατή το αίσθημα, πως οι ανήσυχες φιγούρες διακατέχονται από έναν κόσμο ηθικών ανομημάτων, χωρίς αυτά να είναι καταδικαστέα. Το είδωλο του αναγνώστη, αντικατοπτρίζεται ενδόμυχα στις εκρηκτικές αναπαραστάσεις.

Ξεκινώντας από την ίδια την ονομασία του ρεύματος, οι ρίζες της λέξης Μπαρόκ, προέρχονται από το πορτογαλικό barocco, που σημαίνει ανώμαλο μαργαριτάρι. Η περίοδος της Αναγέννησης, που επανέφερε το λησμονημένο φως μετά τον Μεσαίωνα, «δεν μπορούσε» να ακολουθηθεί από κάτι «σκοτεινό». Το Μπαρόκ όφειλε να παραμεριστεί, να μην ανθίσει και να αφήσει το κίνημα της Αναγέννησης, να εξαφανίσει κάθε «μελανό» σημείο των Σκοτεινών Χρόνων. Οι τεχνοκριτικοί του 17^ου αιώνα, μετέτρεψαν τη λέξη σε baroque, γαλλιστί, θέλοντας υποτιμητικά να χαρακτηρίσουν το νέο καλλιτεχνικό στυλ, ως κάτι παράδοξο και ιδιόρρυθμο, το οποίο αναίσχυντα, παραγνώριζε τους αυστηρούς κανόνες της κλασικής τέχνης, που για τους ιδίους μεταφραζόταν σε μία οικτρή έλλειψη καλαισθησίας. Παρ’ όλα αυτά, το «ανώμαλο μαργαριτάρι», βρισκόταν κάπου στο ενδιάμεσο. Λαμβάνοντας υπόψη, πως τα καλλιτεχνικά ρεύματα έχουν ανάγκη να εκφράσουν το γίγνεσθαι της εποχής τους, τότε το «κιαρόσκουρο» Μπαρόκ, εξέφραζε τις εξελίξεις και τις αντιφάσεις της εποχής. Η εναλλαγή φωτός-σκιάς αποτυπώθηκε στον καμβά, ακριβώς επειδή κυριαρχούσε παντού. Από την πολιτική ως τη θρησκεία, η κοινωνικοποίηση μέσα από την συνύπαρξη των άκρων, απέδιδε μία ατέρμονη συγχώνευση δραματικών αρετών: από τον μυστικισμό στον ρεαλισμό κι απ’ τον ερωτισμό στον ασκητισμό. Η αντιμαχία που βίωσε η Ευρώπη της Μεταρρύθμισης και της Αντιμεταρρύθμισης, δημιούργησε καλλιτεχνικά στρατόπεδα, με το Μπαρόκ να επιστρατεύεται στον αγώνα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Η αμεσότητα των μορφών, η επιβλητικότητα των κτηρίων, η απλούστευση των θεμάτων προκαλούν τη συναισθηματική συμμετοχή του θεατή, δίνοντας την αίσθηση πως η Καθολική Εκκλησία ανοίγει τα μπράτσα της για να αγκαλιάσει τους πιστούς.

Καραβάτζιο, Ρούμπενς, Τζεντιλέσκι, Ρέμπραντ, Μπερνίνι, Βερμεέρ, Μοντεβέρντι. Από τη ζωγραφική έως τη μουσική, οι εκφραστές του καλλιτεχνικού αυτού ρεύματος, έχουν ένα κοινό: αποστρέφονται τους κλασικούς κανόνες της ομορφιάς. Αγαπούν τη φυσική αναπαράσταση, κινούνται στο πρίσμα της νατουραλιστικής απόδοσης. Εγκαταλείπεται η ωραιοποίηση των μορφών, η ιδεαλιστική απεικόνιση των τοπίων καθώς και τα «μεγαλειώδη γεγονότα». Η φυσική αμεσότητα της απεικόνισης, υπερέχει του ιδανικού. Ο Καραβάτζιο, αποδίδει τον Άγιο Παύλο στον πίνακα «Η μεταστροφή του Αγίου Παύλου» ως άξεστο Ρωμαίο στρατιώτη ενώ τον χωρικό ρυτιδιασμένο και φαλακρό. Οι αυτοπροσωπογραφίες του Ρέμπραντ, στερούνται οποιουδήποτε ωραιοποιημένου χαρακτηριστικού, με τέτοιο τρόπο που η εγκατάλειψη αναζήτησης του «όμορφου» αφήνει χώρο στην αποτύπωση της ειλικρίνειας. Οι γυναικείες φιγούρες στους πίνακες της Τζεντιλέσκι, δεν θυμίζουν σε τίποτα τις γλυκές και άκακες «αιθέριες υπάρξεις» της Αναγέννησης, πόσο μάλλον παρουσιάζουν το πρόσωπο εκείνο που η εποχή καταπιέζει και αποτρέπει να εκφραστεί. Πονάνε, αντιδρούν, εκδικούνται, εναντιώνονται. Από την άλλη οι γυναίκες του Βερμεέρ, είναι «ασήμαντες». Μία μαγείρισσα, μία τεμπέλα υπηρέτρια, μία τροφός και μία άγνωστη κοπέλα με μαργαριταρένιο σκουλαρίκι, έως τότε δεν αξιώνονταν απεικονίσεων. Το Μπαρόκ τις αναδεικνύει, τους δίνει υπόσταση, τις εξυψώνει. Τα τοπία του Μπρέγκελ, δεν εξαίρουν το εσωτερικό κάποιας εκκλησιαστικής σκηνής ή κάποιας αριστοκρατικής οικίας, αλλά την καθημερινότητα και τις λαϊκές παραδόσεις, παρουσιάζοντας την παράδοξη ανθρώπινη πραγματικότητα. Η όπερα «Ορφέας» του Mondeverti, εγκαταλείπει τους δογματισμούς της σύνθεσης και χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά άμεση μουσική γλώσσα, συγκινεί και εγείρει τον συναισθηματισμό, μετατρέποντας μία πέρα για πέρα ελκυστική μουσική.

Το Μπαρόκ, άνθισε στις αρχές του 17^ου αιώνα και παραχώρησε τη θέση του στο Ροκοκό στα μέσα του 18^ου. Μέχρι τότε όμως, είχε καταφέρει να εξυψώσει την ανθρώπινη υπόσταση, μέσα από τα πάθη και τα συναισθήματά του. Προκάλεσε τον θεατή να συμμετάσχει, να ταυτιστεί, να αντιληφθεί την ψυχική ή συναισθηματική κατάσταση των απεικονιζόμενων. Μετέτρεψε τον άνθρωπο από μονάδα, σε μέρος του συνόλου, αποτυπώνοντάς το, σε όλες τις τέχνες.

Baroque: The “Irregular Pearl” of the 17th century

It’s not easy, standing in front of a Baroque painting without feeling small tremors on the inside. The intense contrast between light and shadow contrasts, the abrupt movements of figures that cause contractions, the complex intertwined bulks and the majesty of figures, stimulate those neuralgic points of the mind and consciousness, which we often try to avoid. Much more invoking, are the themes that are overflowing with permanently rampageous emotions. Drama, intense theatricality and illusionality are a few of a plurality of strong features, which justly made Baroque one of the most peculiar artistic movements. The artists of the 17th century, aimed at attributing emotional spirit, through a relatively “readable” painting. And they succeeded in generating the viewer’s feeling that the restless figures, possessed by a world of moral transgressions, yet without them being condemned. The reader’s image inwardly reflects in explosive representations.

The name of the movement itself, the roots of the word Baroque, derives from the Portuguese barocco, which literally means an “irregular pearl”. The Renaissance period, which reinstated the forgotten light after the Middle Ages, “could not” be followed by something “dark”. The Baroque was to be casted aside, not flourish and let the movement of the Renaissance, eliminating the all “black” point of the Dark Ages. The critics of the 17th century, turned the word into baroque, in French, wanting to negatively characterize the new artistic style as something strange and peculiar, which shamelessly ignored the strict classical art rules, the same rules which for them translated in a deplorable lack elegance. Nevertheless, the “irregular pearl”, was somewhere in between. Considering that the artistic currents need to express the broader scene of their era, the “chiaroscuro” Baroque, expressed both the developments and contradictions of it. The light and shade switching, was imprinted on the canvas just because it did prevail. From politics to religion, the socialization through the coexistence of extremes yielded endless merger dramatic virtues: from mysticism to realism and from eroticism to asceticism. The confrontations experienced by Europe of the Reformation and Counter-Reformation, created artistic camps, with Baroque conscripted to fight in the Roman Catholic Church. The immediacy of the figures, the majesty of the buildings, the simplification of the issues causing the emotional involvement of the viewer, giving the impression that the Catholic Church opens its arms to embrace the faithful.

Caravaggio, Rubens, Gentileschi, Rembrandt, Bernini, Vermeer, Monteverdi. From painting to music, the exponents of this artistic current, have something in common: they averse the classic, stereotypical standards of beauty, the love towards the native representation and they “move” inside the prism of a naturalistic output. They abandon the beautification of their figures, as well as the idealistic depiction of landscapes and the “grand facts”. The natural immediacy of imaging excels the ideal. Caravaggio pictures St. Paul in “The conversion of St. Paul”, as a crass Roman soldier while the villager is presented as wrinkled and bald. Rembrandt’s self-portraits lack any beautified attribute, in a way that the abandonment of “beauty”, eventually leaves space for sincerity to be imprinted. The female figures of Gentileschi do not resemble sweet and harmless “ethereal beings” of the Renaissance. On the contrary, they present the era’s face of oppression and prevention of expression. They hurt, react, retaliate, oppose. On the other hand, the women of Vermeer, are “insignificant”; a cook, a lazy maid; a nurse and an unknown girl with a pearl earring, were until then not worthy of being illustrated. Baroque highlights them, it gives them status, it uplifts them. The landscapes of Bruegel do not praise the inside of a church, or some aristocratic house, but everyday life and folk traditions, presenting the paradoxes of human reality. “Orpheus”, Monteverdi’s opera, abandons the dogmas of composition and uses a direct musical language that moves and raises sentimentality, rendering it utterly appealing.

Baroque flourished in the early 17th century and gave way to the Rococo in the mid-18^th century. Until then, the movement had managed to elevate the human existence through its very own passions and feelings. It dared the audience to participate, to identify with and understand the mental and/or emotional state of the depicted. Baroque transformed the human being from a single unit to a piece of the whole, imprinting and reflecting it, in all art forms.